ဗုဒၶခြ်တ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္

1. 
2. ( ၁ )

အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါ။ ေကာင္းကင္၌ ေနမင္းသည္ တင္းတင္းရင္းရင္းပြင့္ဖူးေနပါသည္။

( ၂ )

အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕ေဟာင္းမွာ မဟာေဗာဓိပင္ကို ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ ေလအေဝွ႔မွာ ေညာင္ရြက္တို႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္လူးေနသည္။ ေညာင္ရြက္ေတြၾကားမွာ ေနေရာင္က ဝင္းလိုက္ လင္းလိုက္။ မဟာေဗာဓိမွ အျပန္တြင္ မဟာေစတီသို႔ လွည့္ဝင္ဦးမည္ဟု ေတြးရင္း ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ရာ မုခ္ဦးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဖိနပ္စီးေနရင္း မဟာေဗာဓိပင္ဘက္သို႔ ျပန္လည္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ထိုစဥ္ ေဗာဓိပင္ေလွကားမွာ အေနာက္တိုင္းသား ရဟန္းတစ္ပါး ဆင္းလာသည္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္မိသည္။

( ၃ )

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ မဟာေစတီရိွရာသို႔ တေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႏွင့္ ေကာင္းကင္ ျပာလဲ့လဲ့။ စိတ္ထဲတြင္ၾကည္လင္သြားသလို ခံစားမိသည္။ မဟာေစတီမုခ္ဦးမွာ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ရင္း ေစတီဝင္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ မိမိေနာက္မွ အေနာက္တိုင္းသား ရဟန္းက “ ဘေႏၲ ” ဟု လွမ္းေခၚလိုက္သလို ၾကားမိသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ထိုရဟန္းက မိမိကို ေခၚေနပါသည္။ “ ဘေႏၲ ” ဟု ျပန္ထူးရင္း အၿပံဳးနဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ သူက သူ႔နာမည္ “ အနတၲ” ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္သည္။ မိမိလည္း မိမိနာမည္ကို မိတ္ဆက္ေပးမိသည္။

အ၀င္၀က အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္း အပ်က္တစ္ခုမွာထိုင္ရင္း မဟာေစတီအေၾကာင္းေျပာေနမိသည္။ အမဲေရာင္ဆင္ေတြက အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ထဲတြင္ ျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႀကီးကို ထမ္းထားသည့္ဟန္ စိတ္ထဲတြင္ႂကြတက္လာသည္။ စိန္ဖူးေတာ္ကို အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ တည္ၾကည္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္းမွဆင္းကာ ႏွစ္ေယာက္သား မဟာေစတီ ရင္ျပင္ဘက္သို႔ ကူးလာၾကသည္။ ဘုရားေပၚတြင္ လက္အုပ္ေျခအုပ္မ်ားခ်ီ၍ ဂါထာမႏၲာန္မ်ား ရြတ္ဖတ္ေနၾကေသာသူမ်ားကို ေတြ႕ၾကရသည္။ မိမိသည္ ထိုသူမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ မဟာေစတီ ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျဖစ္ေနမိသည္။

( ၄ )

ဘိကၡဳအနတၱ က မိမိကုိ လက္ဟန္ျပ၍ မဟာေစတီႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္သို႔ ေျခဦးတည္သြားသည္။ မိမိလည္း သူ႔ေနာက္သို႔ တေျဖးေျဖးလိုက္လာခဲ့သည္။ မိမိ၏ နားထဲတြင္ ရြတ္ဖတ္သံမ်ား၊ မ်က္စိထဲမွာ လႈပ္ရြေနေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၾကားလိုက္ျမင္လိုက္နဲ႔ ပလံုစီေနသည္။ သူက ေစတီႀကီး၏ ျဖဴေဖြးေဖြး အဝန္းအဝိုင္းႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မိမိလည္း သူၾကည့္ရာသို႔ ရပ္၍ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူက စကားစတင္ဆိုသည္။ မိမိကား အျပာေရာင္ေနာက္ခံထဲက ျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႀကီးကို ေငးလ်က္ နားစြင့္ေနသည္။

( ၅ )

“ေစတီ” ဆိုတဲ့စကားဟာ “ ဂူသခၤ်ဳိင္း ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အနက္ထြက္ေသးတယ္။ အႏုရာဓပုရမွာ ရိွတဲ့ ေစတီေတြဟာ ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ သြားေတာ္ , ဆံေတာ္ , ဓာတ္ေတာ္တို႔ အျမတ္တႏိုးထားသိုရာ သခ်ဳႋင္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ အီဂ်စ္မွာရိွတဲ့ ပိရမစ္မ်ားဟာလည္း သခ်ဳႋင္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း သူေျပာေနသည္။ သူက စကားေျပာရင္း ေကာင္းကင္မွာ ေတာင္ဘက္သို႔ပ်ံသြားေသာ ငွက္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေျမာက္အရပ္သို႔ ျပန္သြားေသာ ငွက္တစ္အုပ္ကို ၾကည့္ေနရင္း… ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကေတာ့ မတူၾကဘူးေပါ့ဟု စကားဆက္သည္။ အဲဒီ ပိရမစ္သခ်ဳႋင္းႀကီးေတြဟာ အီဂ်စ္ဘုရင္ ဖာ႐ိုမ်ား ( Pharaohs ) နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ပစၥည္းေတြ ျမွဳပ္ႏွံရာအေဆာင္အအံုႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေစတီမွာ ထားသိုျမွဳပ္ႏွံျခင္းနဲ႔ ပိရမစ္မွာ ထားသို႔ျမွဳပ္ႏွံျခင္းတို႔ မတူပံု၊ ထားသိုျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မတူပံု၊ ျမွဳပ္ႏွံထားသိုရန္ အေဆာက္အအံုတည္ေဆာက္ျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မတူပံုတို႔ကို ေျပာျဖစ္ၾကေသးသည္။ အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕ရိွ ေစတီတို႔ ေနာက္ကြယ္မွ လူ႔ဘဝ လူ႔ေလာကအျမင္နဲ႔ ပိရမစ္တို႔ေနာက္ကြယ္မွ လူ႔ဘဝ လူ႔ေလာကအျမင္ေတြကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြး ႏႈိင္းယွဥ္ျဖစ္ၾကသည္။

“အီဂ်စ္တို႔၏ ပိရမစ္မ်ားေနာက္ကြယ္၌ ‘လူေသလွ်င္ လူျပန္ ျဖစ္သည္’ ဟု ယံုၾကည္ခ်က္ ရိၾကေၾကာင္း၊ ေသသူရဲ႕ အေလာင္းေကာင္ဟာ ပ်က္စီးပုပ္ေဆြးျခင္း မရိွေစရေၾကာင္း၊ မပ်က္စီး ေအာင္ မံမီ ( Mummy ) ျပဳလုပ္ၿပီး ေဆးစီရင္ၾကေၾကာင္း၊ အရင္ဘဝေဟာင္းက အေဆာင္အေယာင္ ေတြကို လူျပန္ျဖစ္တဲ့အခါ ျပန္လည္ရရိွဖို႔အတြက္ အေလာင္းျမွဳပ္ႏွံရာမွာ တစ္ပါတည္း ထည့္သြင္း လိုက္ၾကေၾကာင္း” စသည့္အေၾကာင္းမ်ားစြာကုိ ေျပာဆိုရင္း ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ကိုျပင္းျပင္း ရွဴကာ စကားကုိခဏရပ္လိုကၾ္ကသည္။ အဲဒီေနာက္ မဟာ ေစတီႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သူက “ အႏုရာဓပုရမွာရွိတဲ႔ ေစတီေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ - ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုးကြယ္ရာ ဝါဒရိွတယ္။ ဒီေနရာမွာ နာေထာ ဆုိတဲ႔ပုဒ္က လူသားရဲ႕ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ေစတနာ၊ ဉာဏ္ပညာ၊ ဝိရိယစြမ္းအားေတြကို အားကိုးျခင္းကို ဆိုလိုေၾကာင္း” အျခားပညာရွင္တုိ႔ အယူအဆကုိ ေျပာျပခဲ့ေသးသည္။ မိမိက “ဘ၀ထဲမွလြတ္ေျမာက္လုိမႈနဲ ဘ၀ထဲမွာ ရွင္သန္လိုမႈ။ ဒီနွစ္ခုက ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ခြဲျခားလိုက္တာေပ့ါ” ဟု စကားကေလးစေပးမိသည္။ “ဟုတ္တာေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကို ပန္းတုိင္အျဖစ္ယူရမွာေပ့ါ။ ဖာရိုေတြရဲ့ အယူအဆ ကေတာ့ ၀ိဥာဥ္ျပန္၀င္လာမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရင္း ဘ၀အသစ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးတာေပါ့” ဟု သူက ရွင္းျပ သည္။

( ၆ )

ေစတီေပၚတြင္ လွဴဒါန္းထားေသာၾကာပန္းမ်ားကို လုစားေနတဲ့ ေမ်ာက္တစ္အုပ္ကိုၾကည့္ရင္း လွည့္လည္ရြတ္ဖတ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔မိသည္။ ဘိကၡဳအနတၱ က ရြတ္ဖတ္ေနသူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြကိုၾကည့္ရင္း ….. “ ေဂါတမ ဗုဒၶဟာ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ျပဳလုပ္ခဲ့သလား ” ေကာက္ခါငင္ကာ ေမးလိုက္သည္။ မိမိ မၾကားသလို မိမိေျခဖ်ားေတြကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။ အေတြးေတြက က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာေနခဲ့သည္။ အေျဖေပးဖို႔အတြက္ သတိရတခ်က္ မရတစ္ခ်က္။ သူက ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ လမ္းစဥ္ေကာင္းတစ္ခုကို ခ်ဥ္းကပ္မိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာတင္ ရပ္ေနသလိုပဲဟု သူ ေရရြတ္ေနသည္။

“ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြဟာ ပါဠိ ၊ သကၠတ ၊ တိဗက္ ၊ တ႐ုတ္ ၊ သီဟိုဠ္ ၊ ထိုင္း စသည္အားျဖင့္ ဘာသာစကား အမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ ရိွၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက ေျပာဆိုၾကတယ္။ ဒီလိုရြတ္ဖတ္ျခင္းဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ စိတ္စြမ္းအားေတြကိုျဖစ္ေစတယ္။ လာဘ္လာဘေတြ ေပါမ်ားေစတယ္တဲ့။ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈကိုခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ျဖစ္တည္မွဳကို သတိမရခဲ့ေလသလား”။ “ေမးခြန္းက သူ႔ကိုသူ ေမးေနတာလား၊ မိမိကိုေမးေနတာလား” မေဝခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ သူက “တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ သူတို႔ရြတ္ေနတဲ့ က်မ္းဂန္စားသားေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ရင္ ေနပေစ၊ အဲဒီစာသားေတြကို ရြတ္ေနရင္ ကုသိုလ္ရမယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္။ အဓိပၸာယ္မသိဘဲ ရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ က်မ္းဂန္စာသားေတြထဲမွာ magical power ေတြ ရိွေနမယ္လို႔ သူတို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ဘဝမွာ က်င့္သံုးလက္ခံ လိုက္နာရမယ့္ ဗုဒၶရဲ႕အၾကံျပဳခ်က္နဲ႔ နည္းစနစ္ေတြကို မက်င့္ေဆာင္ၾကပဲ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားရြတ္ဖတ္ေနၾကသလဲ။ လုပ္ငန္းစဥ္သေဘာကို နားလည္ျခင္းနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ တိတိက်က်လုပ္ေဆာင္တတ္ဖို႔က အဓိက မက်လို႔လား”။ သူက ေမးခြန္းေတြနဲ႔ စကားေတြကို မရပ္မနားေျပာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဥပမာတစ္ခု ဆိုေလသည္။ “က်ဳပ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ `ဟင္းခ်က္နည္း´ လမ္းညႊန္စာအုပ္ထဲက စာသားေတြကို ပါတဲ့အတိုင္းရြတ္ဖတ္ေန႐ံုနဲ႔ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ဟာ အလိုလို ျဖစ္မလာႏိုင္သ လိုေပါ့၊ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္တယ္ထားဦး ကိုယ္တိုင္ ဟင္းခ်က္စရာေတြကို မျပင္မဆင္ မခ်က္မျပဳတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ နားလည္မႈဟာ နားလည္မႈ အဆင့္ပဲ ရိွေနမွာပဲ၊ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္မလာႏုိင္”ဟု သူက ဗုဒၶရင္ဘတ္တြင္ ပြင့္ဖူးခဲ့ေသာ ၾကာပြင့္ကို လက္ညွဳိး ညႊန္ျပသလို ေျပာဆိုေနသည္။ “အခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ေလာကကို မစြန္႔ခြါနိုင္ၾကေသးဘူးေလ။ သူတို႔ဟာ လူ႕ဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနလိုၾကေသးတယ္။ ဗုဒၶႏႈတ္ျမြက္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ကုသုိလ္ရွာၾက၊ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းခ်င္ၾက၊ စီးပြါးလာဘ္လာဘေတြ ေပါမ်ားခ်င္ရွာမွာေပါ့”ဟု စိတ္ထဲက ေတြးေနမိေသာ္လည္း ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

အဘိဓမၼာက်မ္းစာတစ္ခုထဲက လင္းနို့သားငါးရာတို႕လိုေပါ့။ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ကို အဓိပၸာယ္နားမလည္ေသာ္လည္း အသံၾကားရရံုမ်ျဖင့္ ေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္သြားၾကပံုနွင့္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကားကုိ နားမလည္ေသာ္လည္း နာယူေနေသာ ဖားေလးတစ္ေကာင္သည္ ေသဆံုးသြားေသာအခါ နတ္သားျဖစ္သြားပံု စသည္အားျဖင့္ အခ်ိဳ ့ အယူအဆေတြ ရွိေသးေၾကာင္းကို သူ႔ကို ေျပာျပဖို႔ အရွိန္ယူမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ေတြရဲ့ ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ နွစ္ေယာက္သား လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။ ေမ်ာက္ေတြ အေ၀းကို ထြက္ခြါသြားၾကသည္။ ေျပာဖို႔စကားလည္း ေမ်ာက္ေတြနဲ႔အတူ ပါသြားခဲ့သည္ ဟု ထင္မိသည္။ မိမိကား အေ၀းကို ထြက္သြားတဲ့ေမ်ာက္ေတြကို ေငးေနစဥ္ ……

သူက ေျခေခ်ာင္းေတြကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း “ဗုဒၶဟာ ဓမၼဖိနပ္ကိုစီးၿပီး အခက္အခဲဆံုးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ တယ္။ လမ္းဆံုးေတာ့ ဗုဒၶဟာ အဲဒီဖိနပ္ကို သတၱဝါေတြအားလံုးအတြက္ ခြ်တ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြဟာ ဗုဒၶစီးခဲ့တဲ့ ဓမၼဖိနပ္ကိုစီး၊ ဗုဒၶေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္၊ ဗုဒၶေရာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တ့ဲ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားရမွာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ ဗုဒၶစီးခဲ့တဲ့ ဖိနပ္၊ ဗုဒၶေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း၊ ဗုဒၶေရာက္ခဲ့တဲ့ ပန္းတိုင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ေန႐ံု အဆင့္သာ ရိွၾကေပတယ္။” သူ႔ စကားသံေတြထဲမွာ က႐ုဏာမိုးေတြ ေစြေနသလိုရွိသည္။ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဒါနမႈ၊ သီလမႈေတြကို ျပဳရင္း ဗုဒၶရဲ့ဖိနပ္ကိုေတာ့စီးမိၾကပါတယ္။ ဗုဒၶေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္သူကေတာ့ နည္းပါးေကာင္း နည္းပါးလိမ့္မယ္”ဟု စဥ္းစားျပီး ေဘးဘီကို ေ၀႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့……… ရြတ္ဖတ္ ေနသူေတြကေတာ့ ရြတ္ဖတ္ေနၾကဆဲ။ ဘာ၀နာပြားေနသူမ်ားကလည္း ပြားေနၾကဆဲ။ မရြတ္ဖတ္ဘဲ နားလည္ေအာင္လုပ္ၿပီး လမ္းဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္သြားသူေတြလည္း ရိွေနပါလိမ့္ဦးမည္။ သူ႔စကားေတြကို မွတ္သားရင္း သစ္ပင္ကိုင္းဖ်ားမွာ ၿငိမ္သက္စြာအနားယူေနေသာ ငွက္အုပ္ႀကီးကို သတိျပဳမိသည္။

( ၇ )

ေနေစာင္းခဲ့ၿပီ…။ သူက ကႏၵီဘက္ကို ျပန္ရဦးမည္ဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားသည္။ မိမိလည္း ၾကာကန္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကန္ေဘာင္လမ္းေလးေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိမိဖိနပ္ႏွင့္ လမ္းကေလးအေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ ထိုညက အႏုရာဓပုရ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ အေတြးမ်ားႏွင့္ ညဥ့္နက္ကာ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က မိမိကို ပုတ္ႏႈိးလိုက္သည္။

ဇာဂရဗုဒၶိ